Eski Bir Yazım / Başlığı Yok

Bugün, kafamı yeterince bulandıracak herşeyi içinde bulunduruyordu. Zaman ile ilgili bir film, insanın kendini algılayamamasıyla ilgili bir yazı ve belki şimdi ayırt edemediğim başka şeyler. Bir sürü tutarsızlık yanyana sokuşmuş oturuyorlar içimde.

Bedenimi dışladım şu anda, zamanı dışladım, kendi yaşamımı başkalarını... herşeyi dışladım. Yok oldum 4 boyut içerisinde. Sanki kendini anlatmaktan aciz bir duyguyum o gerçek dünyanın içinde. Ne gerçek olabiliyorum ne de gerçekten kopabiliyorum. Dışarıdan bakıyorum vücuduma ve görüyorum ki zaten hiçbir zaman içeriden bakmamışım ki! Ben aslında kendi beynimde yokmuşum. Kendimi hiçbir zaman hissetmemişim. Kendimi değiştirmeye çalışmıyorum, sadece kendim olmaya çalışıyorum fakat bazen sanki herşey kontrolümden çıkmış gibi bütün vücudum, dilim, ellerim arkamdan işler çevirmeye başlıyorlar. Başkaları oluyorum, onlarla konuşuyorum. Bakıyorum, bazen bir ana gibi kendi vücudumu kucağıma alıp ona öğütler vermeye çalışıyorum, bazen ise kızgın bir patron oluyorum! Sözü dinlenmeyen, istekleri ile alay edilen bir patron! Kendi kendimi kendi hayatımdan kovamıyorum. Zamandan da korkar oldum üstelik. Zamanı hissedeemek ürkütürken bir anda kendimi bile hissedemediğimi hissettim zaten. Hayatı mı kendimden dışladım yoksa kendimi mi hayattan dışladım anlayamıyorum afallayıp olduğum yerde kalıyorum. Peki ben neredeyim?
Vücudum burada fakat ben vücudumdan soyutladım kendimi. Zamanda ise ne ileri ne geri hareket edemiyorum. Sadece bir minicik saniye için dünyanın en büyük soğuğunu hissettiğinizi sonra sıcak evinize, huzurlu vücudunuza geri döndüğünüzü düşünün. İşte o minicik saniye içine hapsolmuş gibi hissediyorum. Bir adım ilerisi huzur, bir adım gerisi de huzurdu fakat ben neredeyim şimdi. Adım atmaktan aciz bir şekilde benden kopup gitmiş vücudumu arıyorum.

Kendim olmaya çalışmaktan vazgeçiyorum ki, zaten ben kimdim ya da neydim ki? Kendimi boşveriyorum! ve işte o an sanki kendime geliyorum. Acıktığımı hissediyorum, susadığımı hissediyorum, çişim geldiğini hissediyorum. Evet! zamana, vücuduma ve o hiçbir zaman tam anlamıyla benim olmayan hayatıma geri döndüm çünkü dönecek başka hiçbir yerim yok! Zaten bilmiyorum ki geri kalanını! Daha önce hiç görmedim, görmeyi denemeyi bile düşünemedim. Görmeyi denemeyi düşünmeyi düşünebiliyorum ancak.
Peki! Tamam! İşte buradayım. Herşey görece daha berrak sanki. Maskelerim ve perdelerim ile geri döndüm basit hayata. Tamam! Bitti mi?

... bitti